พุทธประวัติคำกลอน๓

 กว่าหกปีที่พระองค์ทรงบากบั่น

ทุกคืนวันไม่คะนึงถึงสุขสุนทร์


ทรมานร่างกายให้แรงรุน

หมายเป็นทุนให้พ้นทุกข์พบสุขใจ

แต่ยิ่งทำยิ่งตึงใหญ่ไม่เป็นผล

จึงได้ยลสายพิณพระอินทร์หมาย

ได้รู้เห็นเป็นจริงสิ่งเป็นไป

จึงพ้นได้ด้วยสายกลางทางนิพพาน

สิบห้าค่ำเดือนหกวันโลกสุข

องค์พ้นทุกข์ด้วยธรรมอันฉ่ำหวาน

องค์พุทโธบังเกิดแล้วแคล้วบ่างมาร

โลกสราญสว่างหล้าหาใดเกิน

แสงสว่างแห่งปัญญาเจิดจ้าแล้ว

ดั่งด้วงแก้วเลิศค่าสรรเสริญ

พุทธรัตน์จรัสส่องผ่องจำเริญ

สัตว์โลกเกินคณานับได้รับคุณฯ

พุทธประวัติคำกลอน๒

ทุกข์ในโลกมากมีที่ประจักษ์

ต่างพร้อมพรักโรมรันใจให้ทุกขี


ความสุขโลกหาได้งานตามวจี

ได้แต่มีความเศร้าเคล้ากันไป

ตื่นเริงรื่นชื่นบานในกาลแรก

เช้าอาจแทรกเป็นเจ็บช้ำน้ำตาไหล

บ่ายอาจเฉยไร้อารมณ์ผสมใจ

ดำเนินไปตามครรลองของชีวา

หายากมีสุขยืนตื่นจากโลก

พ้นความโศกกิเลสชั่วตัวตัณหา

ใครเล่าใครจะหลุดพ้นไม่วนมา

ข้ามวัฏฏาไม่เวียนเกิดกำเนิดกาย

ทันใดนั้นพลันแลเห็นเป็นประเสริฐ

ทุกข์มีเกิดมีดับดิ้นสั้นสงสัย

นั้นนั่นคือสมณะผู้หลีกไกล

เดินทางไปจากกิเลสเหตุทั้งมวล

ร่างผุดผ่องละอองใส่ดังใยฝ้าย

ดำเนินไปสงบองค์ทรงสงวน

สำรวมกายใจวาจาตามสมควร

มิเวรรวนรีบเร่งเบ่งกายา

ทุกอย่างก้าวมีสติดำริตรึก

หาได้นึกถึงกิเลสเหตุทุกขา

ดังนี้แล้วสิทธัตถะแจ้งปัญญา

จึงกลับมาตั้งใจมั่นมิผันแปร

ในราตรีคืนนั้นวันคลอดบุตร

มหาบุรุษรู้ห่วงบ่วงยิ่งแท้

ราหุลองค์ทรงรักยิ่งดังดวงแด

ได้เพียงแต่ยืนรำพึงถึงบุตรองค์

มองดูบุตรสุดความรักประจักษ์ยิ่ง

ยืนแน่นิ่งในหทัยใจประสงค์

อยากโอบกอดลูกน้อยแท้มั่นคง

ได้แต่ปลงหากบุตรตื่นคงฝืนใจ

จึงหันหลังครั้งนี้ไม่มีกลับ

เพื่อจะดับตัวทุกข์โศกวิโยคหาย

นำมวลสัตว์วัฏฏะหลงลงจากภัย

จึงมุ่งไปเพื่อค้นธรรมล้ำเลิศคุณ

พุทธประวัติคำกลอน๑

ในอดีตยังมีศรีเมืองฟ้า

นครายิ่งใหญ่ในสิงขร


กบิลพัสดุ์นามนี้เป็นขจร

เป็นนครยิ่งใหญ่ในสักกา

มีราชานามลือชื่อเป็นหนึ่ง

ผู้ที่ซึ่งเป็นใหญ่ในรัฏฐา

มเหสีนามสิริมหามายา

ครองธรรมาชาวประชาอยู่สุขใจ

สิทธัตถะโอรสประสูติประเสริฐ

ทรงล้ำเลิศปัญญาธรรมนำวิสัย

มีเมตตาการุญกำจรไป

ทั้งเป็นใหญ่ในสิปปาปัญญากร

ปวงมนุษย์ใดใดในโลกหล้า

ไม่อาจมาเทียบคุณค่ามหาศาล

ทรัพย์สมบัติมากมายอลังการ

บริวารนางฟ้อนเนื้ออ่อนนวล

ในปราสาทราชวังดังเทเวศ

อยู่ในเขตนิเวศน์ดีศรีสงวน

เฉพาะคนสวยงามตามขบวน

แก่เจ็บตายไม่มีส่วนจะเข้าไป

สามฤดูคฤหาสน์ปราสาทหนึ่ง

หาที่ซึ่งเทียบที่นี้มีไฉน

สดับเพลงไพเราะเสนาฤทัย

มิเคยได้รู้โศกซ้ำระกำใจ

แต่วันหนึ่งภูวนัยใจประเสริฐ

ได้รู้เลิศเทวทูตสุดผ่องใส

ว่าโลกนี้มีแก่และเจ็บตาย

หามิได้มั่งคงดำรงนาน

ว่าทุกข์โศกโลกภัยไม่คงมั่น

ต่างแปรผันล่วงไปไม่ประสาน

ไม่จีรังยังยืนฝืนกลกาล

ชีพไม่นานก็มอดสิ้นไร้ชิ้นดี

ต่างร้อนในเย็น

แดดอันร้อนเหลือหลายกายหมองเศร้า        

ทั้งร่มเงาต้นไม้หนาหายากแสน

ใบล่วงหล่นพ้นขั้วทั่วดินแดน                         

ทั้งขาแขนกายเล่าร้อนอ่อนอุรา

แสงสุรีย์มีประกายเปล่งสายร้อน                    

ในบทตอนบางช่วงวันเท่านั้นหนา

วารล่วงผ่านกาลดับลับทิวา                           

ร้อนที่ว่าก็มอดดับลับมลาย

แต่ความร้อนแห่งกิเลสเหตุทุกข์ร้อน              

ไม่เคยทอนร้อนดับลับสลาย

ยังเกาะตามต้อยติดแนบชิดใจ                        

ติดตามไปทุกการเห็นไม่เว้นร้อน

ทำอย่างไรให้ร้อนเดชกิเลสดับ                      

ไม่หวนกลับบังคับใจให้ทุกย้อน

ให้สงบพบเห็นเย็นทุกตอน                              

ดับความร้อนดับทุกข์ปราศสลัดภัย

หนามที่ยอกเอาหนามบ่งคงประจักษ์              

ใช้เพียรพรักพร้อมล้ำนำวิสัย

อาตาปีมีคู่จิตสถิตใจ                                       

เพียรเผาไหม้ร้อนดับร้อนย้อนสู่เย็น