แดดอันร้อนเหลือหลายกายหมองเศร้า
ทั้งร่มเงาต้นไม้หนาหายากแสน
ใบล่วงหล่นพ้นขั้วทั่วดินแดน
ทั้งขาแขนกายเล่าร้อนอ่อนอุรา
แสงสุรีย์มีประกายเปล่งสายร้อน
ในบทตอนบางช่วงวันเท่านั้นหนา
วารล่วงผ่านกาลดับลับทิวา
ร้อนที่ว่าก็มอดดับลับมลาย
แต่ความร้อนแห่งกิเลสเหตุทุกข์ร้อน
ไม่เคยทอนร้อนดับลับสลาย
ยังเกาะตามต้อยติดแนบชิดใจ
ติดตามไปทุกการเห็นไม่เว้นร้อน
ทำอย่างไรให้ร้อนเดชกิเลสดับ
ไม่หวนกลับบังคับใจให้ทุกย้อน
ให้สงบพบเห็นเย็นทุกตอน
ดับความร้อนดับทุกข์ปราศสลัดภัย
หนามที่ยอกเอาหนามบ่งคงประจักษ์
ใช้เพียรพรักพร้อมล้ำนำวิสัย
อาตาปีมีคู่จิตสถิตใจ
เพียรเผาไหม้ร้อนดับร้อนย้อนสู่เย็น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น