กว่าหกปีที่พระองค์ทรงบากบั่น
ทุกคืนวันไม่คะนึงถึงสุขสุนทร์
ทรมานร่างกายให้แรงรุน
หมายเป็นทุนให้พ้นทุกข์พบสุขใจ
แต่ยิ่งทำยิ่งตึงใหญ่ไม่เป็นผล
จึงได้ยลสายพิณพระอินทร์หมาย
ได้รู้เห็นเป็นจริงสิ่งเป็นไป
จึงพ้นได้ด้วยสายกลางทางนิพพาน
สิบห้าค่ำเดือนหกวันโลกสุข
องค์พ้นทุกข์ด้วยธรรมอันฉ่ำหวาน
องค์พุทโธบังเกิดแล้วแคล้วบ่างมาร
โลกสราญสว่างหล้าหาใดเกิน
แสงสว่างแห่งปัญญาเจิดจ้าแล้ว
ดั่งด้วงแก้วเลิศค่าสรรเสริญ
พุทธรัตน์จรัสส่องผ่องจำเริญ
สัตว์โลกเกินคณานับได้รับคุณฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น