พุทธประวัติคำกลอน๑

ในอดีตยังมีศรีเมืองฟ้า

นครายิ่งใหญ่ในสิงขร


กบิลพัสดุ์นามนี้เป็นขจร

เป็นนครยิ่งใหญ่ในสักกา

มีราชานามลือชื่อเป็นหนึ่ง

ผู้ที่ซึ่งเป็นใหญ่ในรัฏฐา

มเหสีนามสิริมหามายา

ครองธรรมาชาวประชาอยู่สุขใจ

สิทธัตถะโอรสประสูติประเสริฐ

ทรงล้ำเลิศปัญญาธรรมนำวิสัย

มีเมตตาการุญกำจรไป

ทั้งเป็นใหญ่ในสิปปาปัญญากร

ปวงมนุษย์ใดใดในโลกหล้า

ไม่อาจมาเทียบคุณค่ามหาศาล

ทรัพย์สมบัติมากมายอลังการ

บริวารนางฟ้อนเนื้ออ่อนนวล

ในปราสาทราชวังดังเทเวศ

อยู่ในเขตนิเวศน์ดีศรีสงวน

เฉพาะคนสวยงามตามขบวน

แก่เจ็บตายไม่มีส่วนจะเข้าไป

สามฤดูคฤหาสน์ปราสาทหนึ่ง

หาที่ซึ่งเทียบที่นี้มีไฉน

สดับเพลงไพเราะเสนาฤทัย

มิเคยได้รู้โศกซ้ำระกำใจ

แต่วันหนึ่งภูวนัยใจประเสริฐ

ได้รู้เลิศเทวทูตสุดผ่องใส

ว่าโลกนี้มีแก่และเจ็บตาย

หามิได้มั่งคงดำรงนาน

ว่าทุกข์โศกโลกภัยไม่คงมั่น

ต่างแปรผันล่วงไปไม่ประสาน

ไม่จีรังยังยืนฝืนกลกาล

ชีพไม่นานก็มอดสิ้นไร้ชิ้นดี